Geen widgets gevonden in de zijbalk

De ochtend begon voor ons, na het ontbijtje uiteraard, met een knipbeurt voor Heiko. Het model van het haar was door de groei verdwenen en het was daarmee de hoogste tijd, dat zijn haar weer eens werd geknipt. Meestal zit er ongeveer vier weken tussen. Voor het knippen wast Heiko zijn haar altijd even, zodat het lekker schoon en fris is. Maar dat is tegelijkertijd lastig tijdens het knippen, omdat het zo enorm statisch is. Als ik er met de kam doorheen ga om de schaar erin te zetten gaat het haar liggen… De aanhouder wint echter en ongeveer een half uurtje later waren we beide tevreden met het resultaat. De kapperspullen konden weer voor vier weken in de kast en Heiko is weer representatief.

Met het oog op de koudere nachten en temperaturen van rond de nul graden, leek het ons verstandig om alle aardappelen te gaan rooien. Er waren elf rijen van zes pootaardappelen gezet en op basis van de eerste rij waren de verwachtingen hooggespannen. “Zouden alle aardappelen zo enorm groot zijn als die van de eerste rij? Zouden we aan twee kratten, om de aardappelen in te doen, voldoende hebben? Zijn die kratten daarna nog te tillen?” Met z´n tweeën gingen we het ontdekken. Heiko maakte de grond los met een hooivork, door op een kleine afstand van de stam in de grond te steken en de steel van de vork naar beneden te duwen. Daarna trok hij de stam met aardappelen moeiteloos aan het loof uit de grond. Meteen zagen we de vele, grote aardappelen tevoorschijn komen. Yes! Heiko gooide de aardappelen per stam naar de rand van de groentetuin. Daar pakte ik ze op, ontdeed ze van het meeste zand en legde ze tenslotte in de krat.

Het werd een mooie opbrengst van vele grote aardappelen, gemengd met kleinere. Oh ja! Aan één stam zaten geen gele aardappelen, maar een aantal rode! Blijkbaar was er een pootaardappel in het verkeerde zakje terechtgekomen. Dat was een grote verrassing. De twee kratten bleken voldoende te zijn, maar we moesten ze wel met z´n tweeën tillen. We plaatsten de twee kratten in de tvättstuga, omdat het daar nagenoeg altijd donker is. ´s Avonds besloten we, om de aardappels een paar dagen in het stookhok te zetten, zodat ze eerst even goed kunnen drogen. In het stookhok is het altijd aangenaam warm. Tenminste als de houtkachel wordt gestookt. Nadat ze daar een paar dagen hebben gestaan bewaren we ze in de tvättstuga, zodat we vanuit die voorraad steeds wat kunnen pakken. Voor een stamppot zuurkool, boerenkool, bij worteltjes, bij spinazie, enzovoort.

Volgend jaar zullen we overigens geen aardappelen poten. Nu hadden wij de hele groentetuin vol staan met aardappelen en dan mag je het jaar daarop niet op dezelfde plek poten. Dus óf we maken de groentetuin groter en zetten in dat nieuwe stuk aardappelen óf we slaan een jaar over. Daar denken we nog even over na. Wel gaan we de groentetuin weer een beetje bemesten. Deze keer met paardenmest. Buurman Erling gaf ons laatst een adresje hier in de buurt, waar we eenvoudig met de aanhanger langs konden rijden. We mogen zoveel ophalen halen als we willen.

Overigens had Heiko de grootste aardappel, waar hij de hooivork dwars doorheen had geprikt, meegenomen naar het werk. Hij vroeg Örtengren wat voor soort pootaardappels hij ons in mei had verkocht. Ze waren ja zo gigantisch groot… Kenth Örtengren begon te lachen: hard en lang. Zo´n grote aardappel had hij nog nooit gezien! We hadden het loof eerder van het land moeten halen, was zijn reactie toen hij weer normaal kon praten. “Waarom? Zo´n grote aardappel is toch geen probleem?” Voor ons in ieder geval niet. De meesten mensen hebben blijkbaar liever de aardappels van een “normale” omvang. Nou ja, er was in ieder geval voldoende gespreksstof en hilariteit op Heiko zijn werk vandaag. Iedere collega kreeg de aardappel te zien via Kenth en die aardappel werd zelfs in de winkel op de toonbank gelegd…

Soms zit er ineens een steekje los… Niet bij mij hoor of bij Heiko, maar bij een gordijn in dit geval. In de koudere maanden hebben een zwaar gordijn in de serre hangen, voor de deur naar het terras. Daar tocht het altijd een beetje en dat gordijn sluit net even die kiertjes rond de deur en het kozijn af. Gedurende de zomermaanden hangt dat gordijn aan de kant. Toen we het vandaag weer voor het kozijn schoven wilde ik het ten eerste even wassen. Ten tweede zag ik, dat er een naadjes los was gegaan. Meteen werd er actie ondernomen, want “Stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kunt doen!” Het schone gordijn kwam op mijn werkblad te liggen en ik pakte het kistje met naaigereedschap erbij. Een kwartiertje later hing het gordijn schoon en gerepareerd voor de deur. Ook weer gefikst!

Gisteren schreven we al, dat het een groeizaam jaar was dit jaar. Alle bomen, struiken en planten hebben flink hun best gedaan zeg maar. Zo ook de planten in de border op de bovenste foto. Het lijkt erop, alsof die elkaar verdringen om een mooi plaatsje. Tijd om de border te vergroten en planten te verplaatsen. Heiko schepte twee rijen met graszoden weg en heeft daarna de twee heideplanten op de hoek, veertig centimeter verplaatst. Een, van het werk meegenomen, lavendel struik werd er daarna tussenin gepoot. Zo is het in ieder geval weer een beetje ruimer geworden. De grote struik met de lelies zal binnenkort nog gehalveerd worden. Daarmee heeft alles voorlopig weer even ruimte gekregen om door te groeien. De graszoden werden hergebruikt! In het gat, waar de dode kersenboom een week geleden uit is getrokken, werden twee lagen met graszoden gelegd. Grastransplantatie noemen ze dat geloof ik. En zo hebben we het ene gat met het andere gat gevuld. En toch is iedereen blij…

Uit dezelfde border werden ook nog een paar plantjes genaamd “vrouwenmantel” opgegraven. Die hadden we daar in het begin van het jaar gepoot. Dat plantje groeit namelijk als onkruid in ons hele grasveld. Als test waren er een paar mini stekjes uit het grasveld gehaald en in die border geplaatst. Nou, die hebben het eveneens goed gedaan. Geef ze de ruimte en ze gaan groeien! De vrouwenmantel werd meteen na het opgraven weer terug gepoot in de grond. Ze kregen namelijk een mooi plekje in het dijkje van onze waterzuivering. Daar stond al een stek en het leek ons wel leuk als dat dijkje volgend jaar een beetje meer kleur krijgt. We “verbloemen” zo het dijkje een beetje.

In de middag kregen we telefoon vanuit Onstwedde. We hadden met dochter Elise afgesproken, om gezellig bij te praten.
Ze heeft het erg druk met haar werk als onderwijzeres op twee verschillende scholen.
Vier dagen in de week in Stadskanaal voor de klas bij een school, dat onder de noemer “speciaal onderwijs” valt. En daarnaast nog een dag op haar oude school in Onstwedde.
Daar is een oud-collega van Elise met zwangerschapsverlof en voor die periode van afwezigheid valt Elise tot de jaarwisseling in.
Maar dat is niet het enige wat haar bezig houdt.
Zij en Gert hebben samen drie kinderen, die ook allemaal naar school gaan en hun eigen vrijetijd bestedingen hebben.
Zelf speelt ze ook nog volleybal, wat inhoudt dat er minstens een keer per week een training wordt bezocht en een wedstrijd… Dat hier een goed gesmeerde organisatie achter zit zal duidelijk zijn.

Merle gaat bijvoorbeeld naar volleybal en naar pianoles, Daan gaat naar voetbal en muziekles en Jelte mag binnenkort starten met zwemles. De beide oudsten hebben inmiddels allebei hun zwemdiploma A en B, waarmee voor Elise een beetje meer “vrije tijd” kwam. Verder hebben ze allemaal vriendjes en vriendinnetjes en die komen bij hen spelen. Of ze gaan daar naar toe en uiteraard zijn er dan verjaardagsfeestjes… Zucht… Wát een energie heeft Elise zeg! Ik heb er veel bewondering en respect voor. ´s Avonds kreeg ik nog een foto van hun aanrecht, waar drie rugzakjes op stonden, met daarin drinken, broodjes en een fruithapje per kind. Uiteraard wordt het huishoudelijk werk ook niet vergeten. En dan moet ze nog de lesuren voorbereiden… Tijdens het gesprek kwamen er nog even twee van de drie “kabouters” in beeld. Merle groette ons spontaan en vrolijk en ook Jelte kwam in beeld. Speciaal voor opa en oma Zweden haalde hij een deel van zijn verzameling knuffels van boven en liet ons die zien. Wat een heerlijk uurtje was dat!

Na dat plezante telefoongesprek vulde Heiko het benzinetankje van de zitgrasmaaier en startte even later de motor. De kantjes had hij er al afgelopen met de “nieuwe” zelftrekkende grasmaaier en nu konden de grote oppervlakte wederom gemaaid worden. Er zat weer voldoende gras op. De twee opvangbakken stroomden drie keer (!) flink over! Ongeveer anderhalf uur later was dit klusje ook weer geklaard en lag het gazonnetje er weer netjes bij. Het gras was bijna net zo kort geworden als Heiko zijn haar na de knipbeurt van vanochtend.

2 gedachten over “Aardappels gerooid!”

Laat een antwoord achter aan Joke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.