9 Jaar gemis en boek inmiddels gecorrigeerd

Een dubbel gevoel bij het zien van dit soort kiekjes. Het zijn uiteraard fantastische herinneringen. Hier waren mijn moeder en ik een weekendje op Vlieland en hadden enorm veel plezier. We waren meer dan moeder en dochter: we waren vooral hele goeie vriendinnen. Het verdrietige is, dat er nooit meer dergelijke momenten komen, waarbij je samen urenlang praat, samen lacht of huilt, samen dingen beleeft, samen nieuwe herinneringen maakt… Het is vandaag negen jaar geleden, dat we afscheid van haar moesten nemen. Voor haar een verlossing, het einde van de pijn. Voor ons verdriet, het begin van gemis…
Vandaag kregen we Heiko zijn ouders aan de telefoon en daar gaat het gelukkig weer stukken beter mee. De medicijnen doen bij zijn vader goed hun werk: hij is weer koortsvrij en de benauwdheid is nagenoeg over. Dat geeft hen en ons weer de nodige rust.

Deze ochtend had het buitenzijn geen aantrekkingskracht op ons. Regen en een koude gure wind weerhielden ons ervan, om de warmte van de woonkamer te verlaten. Ik ben vandaag het boek van Heiko eens kritisch gaan lezen. Voordat het naar de uitgever ging zou ik dat doen, maar vanwege mijn gezondheidsklachten zat ik niet zo veel achter de laptop en bleef dat erbij. Toen heeft Heiko uiteindelijk het script zelf goed doorgelezen en opgestuurd naar de uitgever. Van de uitgever kregen we immers normaliter een concept, alvorens het boek zou worden gedrukt. Als we dat concept vervolgens nauwkeurig zouden lezen werden eventuele foute er op dat moment nog wel uit gehaald. Dit keer liep het anders. Geen concept. Geen kans om eventuele fouten eruit te halen. Helaas zaten die er toch in.

Meteen al bij de inleiding begon het met twee keer het woordje “In”. En bij de afsluiting van de inleiding stond twee keer “Ik wens u veel leesplezier”. Ook was een foto aan het einde van inleiding niet geprint en stond er slechts een grijs vlak. Zo stond dat niet in het toegestuurde script! Er is duidelijk het een en ander misgegaan bij de uitgever. Dat vonden we bijzonder storend en wilden we uiteraard zo snel mogelijk gecorrigeerd hebben. Snel verder met het lezen van de rest van het boek. Op de bladzijden waar ik iets zag staan wat niet juist was, plakte ik een geeltje en schreef ik met potlood erbij wát er in mijn ogen mis was.

Heel vaak waren er twee woordjes aan elkaar gekomen en ontbrak er ten onrechte een spatie. Een gevolg van het redigeren door de uitgever? Daarnaast waren er tóch ook een paar schoonheidsfoutjes van Heiko zelf ingeslopen. Daar lees je als schrijver overheen en juist daarom is het van belang, dat iemand anders het script nog eens kritisch naleest. Of in ieder geval het concept. Jammer genoeg liep dat net even anders. Nadat ik klaar was met de correctie heeft Heiko het allemaal in een mail aan de uitgever doorgegeven, met het verzoek de correcties zo spoedig mogelijk door te voeren. Dat kan altijd nog, omdat het boek “on demand” wordt geprint. Dat betekent, dat elk boek pas wordt geprint op het moment dat het wordt verkocht. Er is geen voorraad aanwezig. Zo loopt niemand enig financieel risico. Hopelijk zijn er nog niet al te veel boeken verkocht met de fouten…
  
Nadat ik de mail naar de uitgever had verzonden ben ik ´s middags nog even in de kelder aan het rommelen gegaan. De band van de kruiwagen liep elke keer heel langzaam leeg. Aan het begin van de dag moest die opgepompt worden en kon de kruiwagen zonder problemen een uur of vier gebruikt worden. Na de middag even opnieuw oppompen en klaar. Dat was natuurlijk erg lastig. De reparatie was feitelijk heel simpel. Er lag al een binnenband in de garage te wachten. Het wiel eraf, met drie schroevendraaiers de band van de velg gehaald, ventiel eruit gesloopt, binnenband erin, oppompen en het wiel weer aan de kruiwagen bevestigen. Half uurtje werk. Waarom nu zo lang gewacht? Een ander klusje was het vullen van de spoel van de trimmer. Je trimt immers met een draadje en daar knapt steeds een stukje af, als je bijvoorbeeld een steen raakt. Na een aantal keren is het draadje op en moet het spoeltje er even uit om er nieuw draad op te maken. Gedaan en ook weer klaar.
   
Toen was de oude loop grasmaaier aan de beurt. Daar was van alles mee mis. Eens kijken of we daar nog iets mee kunnen. Kapot is die toch al, dus demonteren zo ver als het gaat. Na het demonteren alles goed schoongemaakt, om vervolgens alles weer in elkaar te zetten. Niets overgehouden! Starten en… starten… starten… Nee. Geen contact. Maandag maar even langs een zaak, om een nieuwe bougie te halen en als het dan nog niet lukt kan die grasmaaier weg. In principe hebben we deze grasmaaier namelijk helemaal niet nodig, want we gebruiken de grote zitmaaier altijd. In combinatie met de trimmer. Maar in sommige hoekjes van de tuin is het wel handig om een klein maaiertje te kunnen gebruiken. We gaan nog één poging doen volgende week, met een nieuwe bougie. Verder stond er nog een bezem in de garage waar een nieuwe steel aan moest. Vijf minuten werk… En een oud huishoudtrapje met twee treden die gevaarlijk was. De onderste trede schoot soms los, waardoor het erg onveilig was om op te staan. Even gecheckt of we daar nog iets mee konden, maar nee, een kwestie van metaalmoeheid. Die trap kan naar de stort. Ach en zo waren we zomaar weer een paar uurtjes verder, waarbij de grasmaaier de tijdrover was.
 
Niet iedereen vond het weer “tegenvallen”. Dieren hebben immers niets met het weer. Nou wilde ik zeggen, dat het net échte Zweden zijn: die spreken nooit over slecht weer, maar over slechte kleding. Alleen heb ik nog nooit een vos gezien met een regenjas… Vanochtend viel me op, dat aan de voorkant van het huis wel heel veel lawaai was. Lawaai in de zin van fluitende vogels. Niet het standaard concert. Even gekeken en toen zag ik tot mijn verbazing een drietal goudvinkjes. En allemaal mannetjes. De goudvink valt uiteraard meteen op door zijn kleuren: het mannetje heeft een lichtgrijze rug en een diep rozerode onderzijde. Verder is hij compact en lijkt hij hals-loos. De korte, dikke snavel, een zwarte kruin en gezichtje maken het plaatje compleet. Prachtige vogeltjes. Dit keer geen vrouwtje(s) in de buurt. Waarom deze heren alleen op stap waren?
 
Door allerlei andere bezigheden, die op mijn manier voorrang hadden, had ik geen tijd over voor het vervolg op het jaarboek. Er zijn nog steeds een aantal foto´s te sorteren. Bijvoorbeeld van alle uitjes die we maakten, waaronder die naar Nederland. Toch had ik voor alle zekerheid eergisteren maar even in de ontvangen mail van Önskefoto gekeken tot wanneer nou precies de aanbieding geldig was. Ahhh!!! Dat was tot de dag daarvoor!!! Tot de 14e mei, terwijl ik in mijn hoofd de 15e had staan. En nu? Even een sejit-momentje natuurlijk. Al het werk voor niets? Nee, uiteraard niet, want het Jaarboek 2019 komt er, hoe dan ook. Ik ga er gewoon mee verder en maak het zover mogelijk klaar. Komt er weer een aanbieding, dan kan ik de bestelling meteen doen. Hé! Weer een aanbieding van Önskefoto in de mailbox? Oh, wat fantastisch! De aanbieding is verlengd tot en met de 20ste mei. Super! Je raadt al wel wat ik de komende dagen aan prioriteit heb genoteerd!

Zoals genoemd was het vandaag niet een dag om naar buiten te gaan. En dat vonden de beide dametjes ook. Ebba is nagenoeg de hele dag in huis geweest. Die haat natte voeten. Lekker lui suffen op haar krabpaal of op de bank. Zelfs een paar minuutjes in de zon op de schommelstoel. Jikke daarentegen hield het buiten langer vol. Zo af en toe, als de buien te lang duurden, kwam ze binnen. Ging ze een paar brokjes eten en weer de vrije natuur in. Tot ongeveer een uur of zes. Daarna hield ook zij het voor gezien. Vanaf dat moment was het eveneens voor haar lekker luieren bij de warme kachel. Vanzelfsprekend op haar eigen stoel en op haar eigen kussentje. Maar waarom zij er zo raar bij moest gaan liggen?