13.09 – 17.09 Vrienden op bezoek!

Maandag de 13e september. De ochtend begon met laaghangende mist. Zou dat een teken zijn van mooi weer? Dat mocht, want we kregen uiteindelijk visite! Terwijl ik nog een paar huishoudelijke taken deed, kreeg ik aan het eind van de ochtend een berichtje van ons aanstaande bezoek uit Nederland. Ze waren van de boot af en lieten de haven van Malmö achter zich. Vanaf dat moment was het in theorie nog vier uur rijden, maar in de praktijk vaak wel vijf uur. Met name door een aantal korte pauzes, die je op zo’n traject neemt. Daarbij komt dat zij het extra rustig aan wilden doen en dus langer onderweg waren. Ze hadden gemeld, dat ze aan het einde van de dag bij ons zouden zijn. Heiko was zodoende aan het werk gegaan voor Örtengren. Hij mocht die dag weer eens met de motorzaag op pad. Er moesten een paar stronken weggezaagd worden en een drietal grote coniferen. Dat was nog even spannend. Hij was namelijk alleen en moest zodoende de bomen wel de goede kant op laten vallen. Net bij een prieeltje langs en niet op het dakje daarvan.

Met behulp van een lang touw lukte hem dat. De vijf meter hoge coniferen werden neergelegd en in kortere stukken gezaagd. Het hout was uiteraard voor Heiko, die de eerste lading die middag meenam. Daarna waren er nog een paar andere klusjes voor hem en uiteindelijk was hij tegen half vijf thuis. Daar vulde hij de hout-voorraad-bak. Niet alleen voor ons, maar eveneens voor ons bezoek. We willen er niet alleen lekker warm bij zitten: we willen allemaal de komende tijd ook kunnen douchen. Met warm water uiteraard. Toen was het voor Heiko zelf snel even douchen, want om vijf uur zou de visite er zijn…

Nou moe! Zouden ze bij Svevia weten, dat we die middag visite zouden krijgen? Ze kwamen namelijk rond een uur of drie langs met een grote auto. Die asfalteerde een stuk van de weg, onder andere precies voor het huis en gooide er meteen ook grind overheen. Dat leek netjes! Zouden ze de hele weg doen? Nee, dat was een te enthousiaste gedachte. De helft van de weg en dan een stuk van ongeveer honderdvijftig meter werd bewerkt. Wat meteen opviel, nadat er een paar auto´s langs waren gereden was, dat de oude “naad”, de overgang van het nieuwe naar het oude asfalt, verdwenen was. Daarmee was direct ook een deel van het lawaai verdwenen. Mooi! Svevia is overigens een onafhankelijk overheidsbedrijf, dat wegen en infrastructuur in Zweden aanlegt en exploiteert. Ze zijn met hun ongeveer 1.900 medewerkers het grootste wegenbouw- en onderhoudsbedrijf in dit land. “Goed werk geleverd, meneer! “

En toen, toen we al een poosje voor het huis hadden staan kijken, zagen we vanuit het zuiden, vanaf de plaats Bordsjö, een auto met een Nederlands kenteken aankomen. Het waren Thomas en Tineke uit Wagenborgen! Lang naar uitgekeken en eindelijk waren ze bij ons! Het was voor hen niet de eerste keer, dat ze in dit mooie land waren hoor. Thomas reed jarenlang met zijn (eigen) vrachtauto naar en van Zweden. Op de grote wegen is hij er zodoende redelijk goed bekend. Tineke was een aantal keren mee geweest en had ook al het nodige gezien. Op en rond diezelfde grote wegen. Na een hartelijke begroeting namen we een kop koffie op de veranda, aan de zuidzijde van ons huis. De zon scheen volop en op de veranda was de temperatuur erg aangenaam. Het was meteen praten en praten en nog eens praten. Alsof we maar een paar uurtjes hadden. In werkelijkheid bleven ze tot en met vrijdagochtend bij ons. Ze sliepen in onze camper, die we achter het huis hadden geparkeerd. ’s Nachts zou het misschien wat koud zijn, maar dat vonden ze geen probleem. In de vrachtauto sliepen ze ook altijd onverwarmd en waren daarmee wel wat gewend.

Na de koffie pakten ze hun auto leeg en legden ze hun spullen in de camper. Tevens liepen we een rondje door de tuin, om te laten zien waar ze nu eigenlijk terechtgekomen waren. Toen we weer binnen kwamen overhandigden ze ons de gevraagde boodschappen. Onze vruchtenhagel was namelijk alweer op, net zoals de rookworsten en een paar andere kleine dingetjes. Daarvan hadden ze voor ons een beetje voorraad meegenomen. En ze wilden het niet eens betaald hebben! Erg bedankt! Hierna ging ik met het eten aan de gang. Ik had een typisch Zweedse maaltijd voorbereid: Janssons Frestelse. Een gerecht dat hier met name tijdens de paasdagen en tijdens de kerstdagen gegeten wordt. Tijdens bijzondere feestdagen zeg maar. Voor ons was het vandaag ook een beetje een feestdag, dankzij ons bezoek uit Nederland. Het eten smaakte iedereen goed, waarna we ons terugtrokken in de kamer voor koffie. Laat werd het niet die eerste avond, want zowel zij als wij waren moe. Zij van de reis, Heiko van het werk bij Örtengren en ik van alle voorbereidingen.

De volgende ochtend (dinsdag, de 14e) waren we om zes uur ons bed uit. Even een kop koffie respectievelijk thee, waarna om zeven uur onze gasten al bij ons in de keuken stonden. Het zijn, net als wij, vroege vogels. Als Thomas met de vrachtauto op pad moet, is hij er ook altijd vroeg bij. Héél vroeg. Dat ritme zijn ze gewend. Voor ons geen probleem. Na het ontbijt serveerde ik koffie en maakten we de plannen voor vandaag bekend. Het werd een bezoekje aan de plaats Skurugata. Daar, in het schitterende natuurgebied, heb je een mooi uitzichtpunt vanaf een hoge rots (Skuruhatt) en onderlangs loopt een diepe kloof, waar je van rotsblok op rotsblok moet stappen om er doorheen te kunnen lopen. Daar gaan we altijd naar toe met onze gasten die hier voor het eerst zijn. Het was de bedoeling om daar te gaan picknicken, maar er was juist die dag een activiteit gaande, waar aspirant soldaten uitgenodigd waren voor een conditietest. Er stonden vele standjes van de landmacht en in het gebied renden vele jonge mannen rond. Niet echt de mooiste omstandigheden, om in alle rust te gaan picknicken. De goed gevulde picknickmand bleef zodoende nog even in de auto staan. In een heel rustig tempo, in verband met de lichamelijke klachten van Tineke, liepen we naar het uitzichtpunt.

We hadden voor dit uitje juist vandaag uitgekozen, omdat het vandaag mooi zonnig en helder weer zou zijn en dat was het! We konden dan ook ver kijken. Op de rotsen lieten we ons fotograferen door een stel Denen, die ons omgekeerd weer vroegen om een foto van hen te maken. Na een tijdje waren we uitgekeken en liepen we terug naar de auto. We besloten een eindje te gaan rijden, door de oneindige bossen, om onderweg een plekje te vinden voor onze picknick. Die vonden we en meteen nadat we waren uitgestapt herkende Heiko het bosweggetje. Daar was hij al eens met een klant geweest, om de begroeiing langs de wegkanten te snoeien. De zijtakken van bomen en struiken groeiden namelijk richting de weg en daardoor werd de zandweg te smal. Goh, dat was toeval. En bijzonder, want in principe lijken die bospaadjes allemaal op elkaar. Toch? Wij nuttigden op die plek koffie en een gesmeerd broodje. Dat viel er goed in. Ondertussen was het trouwens al ruim na twaalf uur. Vaker deze week zeiden we tegen elkaar “Waar blijft de tijd?” Die tijd leek ons letterlijk tussen de vingers door te glippen, ondanks dat de dag zo vroeg begon.

Via een mooie route door de bossen, zonder tegenliggers, kwamen we in het plaatsje Hult uit. Bij camping Movänta. Daarbij passeerden we het grote meer waaraan de camping ligt. Datzelfde meer hadden we een uurtje eerder vanaf de rotsen bij Skurugata gezien. Heel in de verte konden we het grote wateroppervlak toen zien. Omgekeerd konden we de rotsen nu niet zien. Bijzonder. Op deze camping hadden wij in het verleden al twee keer gestaan met onze camper, voordat we in Skede een vakantiehuisje (Rolsberg) kochten. We herinneren ons, dat we in het restaurant destijds iets met zalm gegeten en dat was voortreffelijk. De beheerders waren toen een chinees echtpaar en dat heerlijke gerecht is ons altijd bijgebleven.

Vanaf daar reden we via weg 40 naar Eksjö, waar we onze gasten de oude houten binnenstad lieten zien. De verschillende houten gevels, opgebouwd met massieve dikke balken of met dikke, verticaal gespijkerde planken en diverse vormen afdeklatjes werd bekeken. Hier en daar verbaasden we ons over de scheve voorgevels, als gevolg van verzakking. Sommige gevels waren bovenaan bij de nok wel 30 centimeter “uit het lood”. Toch blijft het staan. Hout is veerkrachtig! Ook namen we een kijkje in een van de vele binnentuinen of hofjes. De huizen zijn er namelijk in een vierkant gebouwd en binnen in dat vierkant is dan een heerlijk beschutte binnenplaats. In een van die binnenplaatsen is een restaurant gevestigd en is er in de zomer vaak livemuziek. Daarvoor waren wij te laat. Het seizoen is over en het restaurant was dicht. Aangekomen op het grote marktplein, namen we op het terras van Lennarts konditori, bakkerij en traditionele patisserie, koffie en een lekker stuk gebak: budapest. Dat is een schuimgebak met room en mandarijntjes. Heerlijk! Het was inmiddels vijf uur geweest toen we Eksjö achter ons lieten en terugreden naar Ödarp.

Daar werd opnieuw op de veranda plaatsgenomen, omdat het buiten nog steeds aangenaam vertoeven was. Hierna ging ik met het eten aan de gang. Vandaag werd dat een gerecht met Falukorv. Ook iets typisch Zweeds. Dit eten we vaker met gasten: de worst wordt over de hele lengte voor driekwart ingesneden en in de sneden komen stukjes kaas en tomaat. Een sausje van slagroom met zout en peper erover, alsook geraspte kaas en daarna gaat dat in de oven. De worst werd deze avond geserveerd met aardappelpartjes, boontjes en doperwtjes. Getuige de bijna lege schalen na afloop viel het goed in de smaak! We hadden natuurlijk ook een gezonde eetlust opgewekt met de wandeling naar Skurugata en de wandeling door de oude houten binnenstad van Eksjö.

’s Avonds reden we nog even een rondje in de omgeving en door de bossen, om wild te spotten. We gingen zogenaamd op elandenjacht. Om een of meerdere foto´s te schieten welteverstaan… Een eland of een paar reeën: het maakte ons niet zoveel uit. Als we maar iets van wild in de vrije natuur te zien kregen. Hier in de buurt is een elandpark, waar je gegarandeerd reeën, elanden, rendieren en herten te zien krijgt. Dat is echter niet voor ons weggelegd. Dieren horen, wat ons betreft, in de vrije natuur en niet achter het gaas. Zelf rondrijden in de natuur en goed in het rond kijken om iets te spotten is ook veel spannender. Het wild dat we vanavond te zien kregen bestond alleen uit een aantal reetjes. In totaal vijf stuks op verschillende plaatsen. ’s Avonds werd er tijdens de koffie (nog steeds) gepraat en werd tegen tien uur onze bedden opgezocht. Thomas en Tineke hadden het overigens beslist niet koud in de camper gehad vertelden ze en het bed lag uitstekend. Gelukkig, fijn om te horen. Ik had me dus onterecht ongerust gemaakt…

We werden deze ochtend wakker in een behoorlijk kleine wereld. Het was erg mistig. Dat duurde gelukkigerwijs niet lang, want toen de zon er eenmaal bij kwam was de mist heel snel verdwenen. Voor vandaag, woensdag 15 september, was er iets minder goed weer voorspeld en we hadden om die reden een museumdagje gepland. Het was onze bedoeling, om naar Jönköping te rijden en daar eerst het lucifersmuseum te bekijken, daarna in Huskvarna het Husqvarna museum, om tenslotte door te rijden naar Gränna, om onze gasten te laten zien hoe de zuurstokken met de hand worden gemaakt. Dat programma werd aangehouden, behalve het lucifersmuseum. Zoals ik al schreef vloog de tijd om en moesten we ons zodoende beperken tot één museum. Je wilt immers alles goed bekijken en er niet doorheen rennen. Wellicht was het bezoeken van twee musea inderdaad te veel van het goede geweest…

Omdat het merk Husqvarna wel bij iedereen bekend is, kozen we voor dat museum. Bij de ingang grapten we met de man achter de balie. We zagen op de kaarten met de entreeprijzen, dat kinderen het goedkoopst waren. Dus meldden we ons aan als vier kinderen. Dat we ons soms erg kinderachtig gedragen was echter onvoldoende, om die lage prijs te scoren. Het werden zodoende vier volwassenen, waarbij er voor één persoon toch een klein voordeeltje was in verband met de eerder bereikte leeftijd van 65 jaar. Het museum was een schot in de roos, want met veel belangstelling werd alles bekeken en gelezen. Hetgeen men bij Husqvarna aan producten heeft gemaakt is onvoorstelbaar divers. Ooit begonnen met wapens en later fietsen. Vervolgens werden er (cross-)motoren, fornuizen, wasmachines, kachels, grasmaaiers, naaimachines, gietijzeren pannen, gehaktmolens en nog veel meer gemaakt.

Heden ten dage worden er nog steeds veel robot grasmaaiers gemaakt en uiteraard de bekende crossmotoren. Vele motorcoureurs rijden op een dergelijke Husqvarna crossmotor en de resultaten zijn niet onverdienstelijk. Er is al menig maal een wereldkampioenschap behaald met die Husqvarna motor. Halverwege het museum gingen we met een lift omhoog naar de tweede verdieping, waar opnieuw veel van hun oude en nieuwe producten stonden opgesteld. We verbaasden ons over de verschillende submerken van Husqvarna. We zagen namelijk onder andere minimaal vier verschillende merken naaimachines. Toch kwamen ze alle vier uit de fabrieken van Husqvarna. Na ruim twee uur verlieten we het museum en wilden we tegenover het museum in een gezellig restaurantje even eten. Helaas waren ze, gezien het seizoen, alweer gesloten. Daarom reden we een klein stukje verderop in Jönköping naar een restaurant, genaamd het Kruithuis. Daar smulden we van een heerlijk belegd broodje met koffie en thee.

Na deze lunch reden we de E4 op naar Gränna. Een bekende route voor Thomas. Menigmaal is hij daar met zijn vrachtauto langsgereden, op weg naar Stockholm of verder noordelijk. Na de afslag van de E4 richting de plaats Gränna aan het grote Vättern meer, stond op de rotonde een houten luchtballon. Een kunstwerk van dezelfde kunstenaar, als het grote beeld van de reus bij Huskvarna, eveneens aan de E4. Het beeld dat een link legt naar de beroemde ballonvaarder Andreé, die met twee compagnons de noordpool probeerde te bereiken. Hierover schreven we al eerder in onze blog. In Gränna bezochten we een aantal souvenirwinkels en keken we natuurlijk hoe de zuurstokken worden gemaakt. Uiteraard werd in het winkeltje het een en ander meegenomen aan snoep voor de kleinkinderen van Thomas en Tineke. Overigens was het de hele dag heerlijk weer en wees de thermometer ´s middags zelfs 20 graden aan. Beter dan een paar dagen geleden was voorspeld. Genieten dus!

Na Gränna reden we terug naar huis, waar we om zes uur aankwamen. Opnieuw een dag die was omgevlogen. We namen even de tijd om van alle indrukken bij te komen. Daarna werd het eten gemaakt. Op het menu stond opnieuw een typisch Zweeds gerecht: pytt i panna, geserveerd met koude rode bieten en gebakken eieren. Een eenvoudige maaltijd, want ik wist al dat het een druk dagje zou worden. Ook voor mijn lichaam. Het werd uiteindelijk gelukkig wel smullen! Het gerecht was bij Thomas wel bekend. Hij had het eerder gegeten. Ik had het dit keer kant en klaar gekocht bij de supermarkt, maar uiteraard kun je dit gerecht ook zelf maken. Het bestaat uit kleine dobbelsteentjes aardappel, fijngesneden uien, dobbelsteentjes ham en eventueel nog een ander soort vlees. Heiko neemt er altijd mayonaise bij en dat vonden onze gasten wel een goed idee. Als toetje had ik deze keer ijs met vruchtjes en slagroom. Opnieuw een schot in de roos, want Thomas is gek op ijs!

Heiko had vorig weekend de wildcamera weer opgehangen. Aan een boom, net aan de overkant van ons beekje. Vlak bij het bruggetje en de witte deur. Eveneens had hij daar de valappels van de wilde appelboom die langs de oprit staat, neergegooid. Elanden zijn namelijk gek op appels. Toen hij maandag samen met Thomas even rond het beekje liep, was het hem al opgevallen, dat er veel appeltjes weg waren. Tijd om de beelden van de wildcamera eens te gaan bekijken. En ja hoor! Toen hij de camera naar binnen haalde konden we zien, dat er een eland langere tijd daar had staan te eten. Leuk en zo dichtbij! Dat er ook een das en een vosje op de beelden voorbij waren gekomen, was na het zien van de eland minder spectaculair. Niets mis mee, maar men wil toch graag de koning van het woud zien als men naar Zweden komt. En ook al was dat via een camera: ze hadden eentje gezien. Na de koffie voelde Tineke zich niet zo heel lekker en gingen onze vrienden vrij vroeg naar de camper om te gaan slapen. Zoveel indrukken, zoveel gepraat… Dat kostte (te) veel energie…

Donderdag, de 16e september waren we opnieuw tegen zes uur beneden. We zagen, dat het behoorlijk had geregend ´s nachts. Precies volgens de voorspellingen. Vandaag zou het een volledig regenachtige dag worden. En dat werd het ook. Buiten konden we weinig ondernemen, maar dat was sowieso niet gelukt, want Tineke voelde zich allesbehalve lekker. Geen trek in ontbijt en vrij snel na een kopje thee dook ze de camper weer in, om te gaan slapen. Het werd pas na de middag een beetje beter. We hadden besloten, om thuis te blijven. Heiko en Thomas liepen ´s ochtends nog wel even een kort rondje tegenover ons huis, om even een frisse neus te halen. Heiko liet Thomas het huis van de twee zussen uit Stockholm zien en terwijl ze in de voortuin stonden tikte er iets aan het raam. Vreemd, want er was immers niemand thuis. Ineens zag Heiko een vogeltje achter een raam op de bovenverdieping. Die keek naar hen en tikte met zijn snavel tegen het raam. Snel berichtte Heiko een van de zussen hierover. Die reageerde vrij snel terug met de mededeling, dat ze de volgende dag naar het vakantiehuisje zouden komen en dan de vogel eruit zou laten.

Rond een uur of een in de middag ging het voorzichtig aan weer ietsjes beter met Tineke en durfde ze het zelfs aan, om samen met ons een broodje garnalen te eten. Op het ronde broodje kwam eerst een beetje boter, daarna een slablaadje, daarop een flinke lepel mayonaise, dan de garnalen en tenslotte een hardgekookt ei in plakjes. Ter garnering kan er dan nog een schijfje citroen op, maar die had ik niet in huis. Een paar druppeltjes citroensap was ook goed voor de smaak. En zo´n broodje met die dikke garnalen is lekkerrr! We hebben hem alle vier met veel smaak genuttigd. Na eentje ben je wel vol, maar voor de smaak zou je er wel drie op willen eten! Aan het einde van de middag voelde Tineke zich gelukkig weer helemaal toppie en wilden ze ons graag mee uit eten nemen. Als dank voor onze gastvrijheid. Wij mochten zeggen waar we gingen eten. Op basis van onze goede ervaringen met restaurant Strandbaren in Tranås kozen we voor dat restaurant, welke is gelegen aan de rivier de Svartån.

We reden er met een kleine omweg heen. We wilden onze gasten namelijk nog snel even de hoogste waterval van zuid Zweden laten zien. Die van Stalpet nabij Aneby. Daar werden snel een paar foto’s genomen, want het regende op dat moment weer eens. Er waren ondertussen al vele millimeters regen gevallen die dag. In Aneby werd ook nog getankt, want door het rondrijden met onze gasten was de tank intussen leeg. Het waarschuwingslampje brandde al! Vervolgens was het een kwestie van rechtsreeks naar Tranås rijden om te gaan eten. Inmiddels weten we wat we daar van de menukaart graag eten en het bestellen ging vrij snel. Een plankje met aardappelpuree, groenten en heerlijk mals vlees of vis. Niet alleen wij, ook onze vrienden waren onder de indruk van het lekkere eten. Na het “plankje” namen we allen nog een lekker ijsje na en daarmee zaten onze buikjes vol. Mooi, een goed adresje aanbevolen dus. Achter ons stond een groot aquarium en dat trok de aandacht van Thomas en Tineke. Thomas is namelijk een liefhebber van vissen en heeft zelf thuis ook een aquarium. Hij herkende een aantal vissen en vertelde over zijn hobby, die net als vele andere hobby’s best wel de nodige tijd vergt.

Toen we het restaurant uitstapten was het inmiddels donker geworden. De klok gaf aan dat het half negen was. Onderweg naar huis werden we ondanks het tijdstip, of juist vanwege dat, nog verrast. Ik zag in de berm, in het schijnsel van de koplampen, een tweetal reeën staan. Heiko remde voorzichtig af en reed achteruit op de verder verlaten weg. Het was ondertussen pikkedonker, echter via het groot licht en de drie extra verstralers, konden we toch nog ver kijken. Heiko zette de auto dwars op de weg en een beetje op de helling van het wegdek, zodat de lampen ver het veld inschenen. De ree stond er nog, maar vluchtte snel weg. Toen ontdekten we de eland, die vijf meter achter de ree stond. Ja! Een eland! Die liep even later verder van de weg af en daar stond nummer twee! Wat een geluk voor Thomas en Tineke. Ze hebben tóch nog twee elanden in levenden lijve gezien! Dat de foto´s niet lukten hoef ik volgens mij niet verder uit te leggen…

Vergeet ik nog bijna te vertellen, dat we in Tranås oogcontact hadden met een vos. Die stak heel rustig de weg over en toen Heiko stopte en iets achteruitreed, bleef hij zelfs voor ons poseren. Blijkbaar was die erg mak. Hij ging op de weg naast onze auto zitten te wachten. Wellicht is hij al vaak door mensen gevoerd en verwachtte hij nu ook iets eetbaars. Helaas hadden we niets bij ons wat we hem toe konden gooien. We reden dan ook maar door. Toen we vlak voor het huis nog een haasje over zagen steken was het feestje compleet: we hadden twee elanden gezien, twee reeën, een vos, een haas en eerder al een eekhoorntje. De “big five” aan soorten wilde dieren van Zweden! Hoe mooi is dat? Thuis namen we nog een kopje koffie. Maar niet nadat we nog presentjes mochten uitpakken. Heiko kreeg een mooie flesopener in de vorm van een eland. Uit hout gesneden. Ik kreeg een prachtige magneet voor op de koelkast met daarin een foto van een eland met jong. Die laat ik later nog zien hoor. Wat leuke cadeautjes: bedankt! Hierna was het bedtijd. De volgende ochtend moesten onze vrienden de reis naar het zuiden weer aanvaarden. Ze hadden de boot vanaf Malmö naar Travemünde besproken om vier uur in de middag. De planning was om tegen negen uur hier weg te rijden. Hun weekje Zweden zat er alweer op. We hadden er lang naar uitgekeken en feitelijk was het na “een paar keer knipperen met de ogen” alweer voorbij. Het was beregezellig en de dagen zijn dan ook omgevlógen…

Gisterochtend ging ik samen met Heiko om half zes uit bed, omdat hij vandaag aan het werk zou gaan bij Örtengren. Het was de bedoeling om een paar bomen om te zagen, waarbij Heiko het hout mee mocht nemen. Dat liep een beetje anders, omdat er twee collega´s zich ziek hadden gemeld. De boom moest echter met twee personen, gecontroleerd neergelegd worden. Daarvoor zou er een aan een lang touw moeten trekken, omdat de om te zagen boom anders schade zou kunnen veroorzaken. Gelukkig was er ook ander werk en maakte Heiko de dag vol met onder andere het knippen van een paar struikjes, het aanplanten van lavendel struikjes en het knippen van een hele lange coniferen heg. Thomas en Tineke hadden hun wekker ook gezet. Het was voor hen de dag van vertrek… Tijd voor onze vrienden om naar huis terug te keren… Na het ontbijt en een snelle kop koffie nam ik afscheid van ze en reden ze tegen om kwart voor negen in zuidelijke richting. Weg uit Ödarp. Hun planning was, om nog in Helsingborg een groot winkelcentrum te bezoeken en daarna door te rijden naar Malmö. Om half vier kreeg ik een seintje, dat ze de boot waren opreden. De reis naar Malmö was goed gegaan, terwijl het onderweg bijna de gehele dag had geregend. Ook in Ödarp en Tranås. Deze ochtend zag ik, dat ze om een uur de boot in Travemünde hadden verlaten. Ook daar regende het blijkbaar (nog). De boottocht was eveneens goed verlopen. Uiteindelijk zouden ze rond zes uur thuis zijn en was het weekje Ödarp alleen nog een herinnering…