10 jaar getrouwd!

   
Deze dag begon weer eens goed: kleine Pippi stond weer eens op het land, achter ons beekje! Dit keer was ze alleen en dat komt niet vaak voor. Ze nam alle tijd om te eten. Een ree eet voornamelijk plantaardig voedsel: bladeren, twijgen en scheuten van struiken en bomen. Ook vruchten (bramen, bessen), kruiden, grassen en landbouwgewassen (bieten, granen en krop gewassen) eet hij graag. Reeën vullen hun voedsel seizoensgebonden aan: in de lente jonge blaadjes – in de herfst eikels, paddenstoelen en noten en in de winter twijgen en knoppen. Ze eten enkel de meest voedzame delen van de plant. Een ree is een herkauwer, wat wil zeggen dat hij nogmaals op het eten kauwt, nadat het in de maag is geweest. Daar was Tommy natuurlijk mee bezig, ergens buiten mijn gezichtsveld…
   
Feestje! Vandaag is het namelijk precies 10 jaar geleden, dat we in het huwelijksbootje zijn gestapt. Letterlijk en figuurlijk! Op 29 april 2011 hadden we een rondvaartboot gereserveerd, om ons daarop, samen met mijn moeder en Heiko zijn ouders, in de echt te laten verbinden. In het haventje van Blijham konden we opstappen en voeren we via een beekje door de mooie natuur naar het haventje van Wedde. Daar kwam de ambtenaar van de burgerlijke stand aan boord en voltrok het huwelijk. Net als vandaag was het toen ook stralend mooi weer. Nadien zijn we nog even samen geweest bij ons thuis in Blijham, al kon dat niet meer zo lang vanwege de slechte gezondheid van mijn moeder. Ze was er gelukkig nog bij kunnen we achteraf zeggen, want tien dagen later is ze overleden. We hebben ons tienjarig, oftewel het tinnen jubileum vandaag in alle rust gevierd. Dat wil zeggen, met z´n tweetjes thuis.
   
Een weekendje weg had ons wel leuk geleken, maar we durfden er niet op aan vanwege het corona besmettingsgevaar. Zodra het weer kan zullen we het alsnog doen. Misschien nadat we beiden gevaccineerd zijn. Wellicht is het dan inmiddels hoog zomer met aangename temperaturen. We kregen vele felicitaties. In de vorm van telefoontjes van familie en vrienden, kaartjes, berichtjes via WhatsApp, mail en filmpjes. Van Elise, waarop de drie kleinkinderen Merle, Daan en Jelte ons feliciteren. En van Heiko zijn vader!

En niet één voor ons beide. Nee, elk een! Heiko zijn moeder had de filmpjes opgenomen, terwijl Heiko zijn vader de accordeon speelde. Voor Heiko een stukje Tiroler muziek en voor mij “Wanneer de rozen weer in bloei staan”. Hoe mooi was dat? Het is toch fantastisch, dat ten eerste Heiko zijn vader van 90 voor ons accordeon speelde en dat Heiko zijn moeder van 85 dit even filmt en naar ons toestuurt? Wij hebben daardoor weer even lekker gezongen en zijn zelfs even aan het swingen geweest!

Bij een dag als vandaag hoorde natuurlijk een gebakje. Dat werd een van onze favorieten: worteltjestaart. Die had ik gisteren nog gemaakt voor deze, toch wel een beetje, feestelijke dag! Het weer was lekker: zonnetje scheen volop, een strakblauwe lucht en een zeer aangename temperatuur. Zo rond de 15 graden. Daarom besloten we, om onze eerste gezamenlijk kopje koffie als “tinnen echtpaar” op het terras te drinken. Genieten! Op het moment, dat we de eerste slok hadden genomen, belde Daniëlle via beeldtelefoon en kregen we nog een dansje te zien van kleinzoon Noud.
 
Na de middag reden we samen naar Aneby, waar ik naar de apotheek moest en waar Heiko zijn eerste vaccinatie tegen corona kon halen. Hij moest daarvoor in een zaaltje van een van de vier kerken in Aneby zijn. Hij was zeker een kwartier te vroeg, maar ging toch maar alvast naar binnen. In de hal zaten drie medewerkers van de vårdcentral achter een tafeltje, met een mondkapje voor. Bij een van de drie kon hij zijn naam van de lijst laten afvinken en kreeg hij meteen een papiertje mee met een datum en tijdstip voor de tweede vaccinatie. Dat is vastgesteld op zaterdag (!) 12 juni, om vijf minuten voor half twee. Daarna kon hij doorlopen naar een andere ruimte, waar vier medewerkers klaar stonden om de prik te zetten.

Het was er rustig en Heiko kon meteen plaatsnemen aan een van de vier tafels. Nog geen vijf minuten later was de prik gezet en had hij zijn eerste dosis Pfizer vaccin gekregen. Daarna moest hij een kwartier blijven zitten, om eventuele bijwerkingen af te wachten. Het was allemaal prima georganiseerd. Die bijwerkingen kwamen gelukkig niet, zodat hij na dat kwartiertje weer bij mij in de auto stapte om huiswaarts te keren. Ondertussen had ik de herhalingsmedicijnen gehaald, zodat we rechtstreeks naar Ödarp terug konden rijden. ´s Avonds vernam Heiko de plek waar hij geprikt was wel. Het was een beetje pijnlijk als hij eraan kwam en voelde stijf aan. Hij had de prik in zijn linkerarm laten zetten en kon zodoende niet op zijn linker zij slapen. Dat was pijnlijk, maar verder heeft hij er geen last van gehad.

Op de terugreis naar Ödarp zagen we om ons heen donkere wolken, maar het bleef ondanks die dreiging toch droog. Dat bewoog Heiko om toch nog even de kettingzaag te hanteren. Via zijn werk had hij een aantal enorme dikke stammen gekregen. Van een kastanjeboom. Die stammen waren té dik voor ons kleine klovertje. Er zijn grenzen aan zo´n kleine klover en die kun je maar beter niet overschrijden. Dan riskeer je binnen de kortste keren een olielekkage. Gevolgd door een dure reparatie. De enige optie om die grote blokken in kleinere stukken te krijgen was met de kettingzaag. Daar was hij ongeveer een uurtje mee bezig, toen er een auto met aanhanger onze oprit opreed. Op dat moment legde ik de telefoon net neer. Ik had meer dan een uur met neef Sietse gesproken. Die belde ook met de felicitaties voor ons tinnen huwelijk.
 
Waarom reden de mensen bij ons de oprit op? Voor het hondenhok! Toen wij de grilplaats verplaatst hadden, liepen we namelijk tegen het hondenhok aan. Die was achtergelaten door de vorige eigenaars van ons huis en hij is altijd in de tuin blijven staan. Het was een leuk hokje om te zien en we hadden die al een keer geschilderd in de kleur faluröd, de lijsten wit en het dakje zwart. Ach, eigenlijk wel een leuk dingetje in de tuin. Maar tegelijkertijd een obstakel tijdens het grasmaaien en verder ook totaal zinloos. We besloten daarop, om deze via Marketplace te koop te zetten. Nou, binnen een half uur bood iemand er €.50,- voor! We hebben de biedingen nog even afgewacht, maar dat eerste bod bleef meteen het hoogste bod. Verkocht! Tegen vijf uur zouden de kopers komen, om het hondenhok op te halen. Dat werd uiteindelijk half zes, alleen maakte dat natuurlijk verder niet uit.
 
Het bleek, dat ze uit de plaats Målilla kwamen. Dat ligt op ruim 1,5 uur rijden! Vooraf hadden we de maten van het hok doorgegeven, zodat ze wisten hoe groot die was en dat ze dus een aanhanger mee moesten nemen. Het hok was namelijk 90 centimeter breed en 175 centimeter lang. Met een puntdak erop. Achter in een auto ging niet lukken. Met vereende krachten werd het hok op de aanhanger getild, werd het geld via Swish overgemaakt en reden de kopers weer terug naar Målilla. Overigens zou het hondenhok niet gebruikt gaan worden voor een hond, maar voor konijnen! Ja, dat kan natuurlijk ook. Ze hadden daarentegen wel honden, vier zelfs, maar die verbleven in huis.
  
Nadat de mensen met de aanhanger weer vertrokken waren, bleef er een kale plek over. Dat duurt vast niet lang, dat er weer gras groeit. Wij blij met de ruimte, de kopers blij met hun aankoop. Een poosje later reed Heiko nog een keer naar Aneby. Dit keer om eten te halen. We zouden onszelf trakteren op een lekkere kyckling schotel, een bord vol heerlijk mals, gekruid kippenvlees met patat en een rauwkostsalade. Het was tenslotte onze trouwdag! Dat halen we bij de pizzeria in Aneby. Normaliter zouden we daar ook gaan zitten om het op te eten, maar daar durven we nu in deze coronatijd nog niet weer aan te beginnen. Waar we het besmettingsrisico kunnen vermijden, doen we dat. Een klein uurtje later was Heiko terug en genoten we aan onze eigen keukentafel van dit heerlijke gerecht. Het was een leuke dag!