Geen widgets gevonden in de zijbalk

Vandaag werd het opnieuw een prachtige zonnige dag. Na drie graden nachtvorst! Er moesten bij het vakantiehuisje zelfs autoramen gekrabd worden. Voor ons was het niet de eerste keer, dat we de temperatuur beneden nul zagen dalen. Een maand geleden ongeveer hadden wij al eens bevroren autoruiten. Voor Gert en Elise was het wel een vroege verrassing. Gelukkig hadden ze warme jassen en sjaals meegenomen en die kwamen nu heel goed van pas. De hemel werd vanwege die nachtvorst stralend blauw en nagenoeg zonder wolken. Een perfecte dag voor een tweetal korte wandelingen naar mooie uitzichtpunten. “Zijn jullie er klaar voor?”

Dat waren ze! Op het programma stond voor vanochtend de kloof en het uitzicht van Skurugata. De kloof ligt net buiten Eksjö, waardoor ze wel drie kwartier tot een uurtje moesten rijden. Echter gezien het weer was dat juist leuk. Dit is immers voor iedereen, behalve Elise, nieuw: een nieuw land, een nieuwe omgeving, nieuwe wegen, nieuwe landschappen, nieuwe uitzichten… Ik had voor een goed gevulde picknickmand gezorgd, zodat er boven op de berg genoten kon worden van een eenvoudige fika. Helaas liet mijn lichaam het niet toe, om dit keer mee te gaan en zodoende bleef ik thuis met Ebba. Via de verhalen en de foto´s nadien heb ik wel vernomen, dat het opnieuw de moeite waard was. Omdat ik er zelf niet bij was heeft Heiko gezorgd voor het verhaal. Wat hij vertelde staat tussen aanhalingstekens!

“Na een indrukwekkende route voor “de Bende van Vijf” stopten we op de parkeerplaats voor de ingang van Skurugata. Ze hadden genoten van de reis hiernaartoe. Op de locatie zelf was het slechts een wandelingetje van ongeveer twintig minuten, over een prima begaanbaar pad. Dat was vroeger anders. Toen liepen we over een paadje, waar je over en op de boomwortels liep. Nu is er een pad uitgegraven en er ligt grind op. Stukken makkelijker om te lopen, maar minder natuurlijk. Eenmaal boven kwam het doel van deze kleine wandeling in zicht. Alhoewel kleine wandeling: voor die kleine beentjes van de kleinkinderen was het “best nog wel ver hoor, opa!” Er werden zelfs stokken opgezocht voor de klimpartij!

Het uitzichtpunt werd enorm op prijs gesteld. Door groot en eveneens door klein. Er kwam uit de monden van de kleintjes zelfs een “Wauw”! Vanaf de rotsen konden ze heel ver kijken. Over een deel van de oneindige bossen van Zuid-Zweden. Eveneens is een groot meer te zien. Dit allemaal dankzij de heldere lucht van vandaag. We hadden de juiste dag voor dit uitstapje gekozen. Nadat iedereen was uitgekeken, voor zover dat al mogelijk is, kwam de picknickmand op tafel. Na zo´n wandeling en al die indrukken wil je wel even rust. En hoe kun je dat nu beter doen dan met een beetje drinken en iets lekkers?

Het kleedje kwam uit de mand en werd over de tafel gelegd, waarna het een verrassing was wat we konden uitpakken. Joke had dit immers geregeld. Voor de drie grote mensen was er koffie en voor de drie kleine mensen was er frisdrinken. Zonder prik natuurlijk. Dat was al snel op. Vervolgens kwamen er diverse soorten koekjes uit de mand en heerlijke druiven. Die vonden Merle, Daan en Jelte wel heel erg lekker. Maar ook die koekjes met een soort bakkersroom erin. Hmmm… Dat ging er overigens bij de volwassenen ook in als koek!”

Hierna reden ze terug naar Ödarp. Weer via een andere route. Het moest niet eentonig worden en Gert had al laten doorschemeren, dat hij het mooi vond, om elke keer andere wegen te rijden. Om op die manier zoveel mogelijk van deze omgeving te zien. Nou, dat moet je maar tegen Heiko zeggen: voordat je er erg in hebt zit je midden in het bos! Dit keer niet hoor, want het liep al tegen het middaguur toen ze uit Eksjö vertrokken. Het was dan ook zo langzamerhand tijd voor een broodje. Omdat het best wel frisjes was, wanneer ze niet in het zonnetje zouden lopen, had ik als verrassing soep gemaakt! Twee soorten: groente- en tomatensoep. Wat heeft men daar lekker in gegeten!

Hierna stelden Gert en Elise voor, om naar hun huisje te gaan, zodat Jelte de kans kreeg om even te gaan slapen. Maar eenmaal daar aangekomen en nadat hij naar bed gebracht was, dacht dat kereltje er heel anders over! Binnen een kwartier stond hij alweer beneden! Daarop kreeg Heiko een berichtje, dat hij wel kon komen voor het volgende avontuur. Zodoende reed Heiko tegen half drie naar ze toe. Klaar voor het tweede onderdeel van het programma van deze dag. Heiko nam ze mee voor een andere korte wandeling. Eveneens met een fraai uitzichtpunt. Hij ging namelijk met ze naar Pukaberget. Dat ligt slechts op vijf minuutjes rijden vanaf hun vakantiehuisje. Ik ging ook hier niet mee naar toe, omdat ik weet dat het weliswaar een korte, echter ook een sterk klimmende wandeling betreft.

“Voor de familie was de wandeling een fluitje van een cent. Nou, eigenlijk meer voor de kleintjes, want die stapten stevig door in hun vrolijke, felgekleurde laarsjes. De hele route loopt een beetje omhoog, maar het venijn zit hem in het laatste stukje. Dat is echt een steile klimpartij, meteen gevolgd door de beloning in de vorm van een prachtig uitzicht richting het zuiden. Daar wilde de hele familie wel graag even samen op de foto. Gert vond dit plekje nog wel nét zo mooi (zo niet mooier), dan het uitzicht bij Skurugata. Fantastisch: een goede keuze gemaakt! Het tijdstip waarop we er waren was ook perfect. Nu hadden we de zon achter ons, zodat de wereld voor ons goed verlicht was. Daardoor konden we heel ver kijken. De mooie strakblauwe hemel zorgde ervoor, dat het plaatje compleet was.

De kinderen luisterden goed en bleven aan de veilige kant van de rotsen. Er is namelijk geen enkele belemmering in de vorm van een hekwerk of zo, dat een val van ongeveer dertig meter kan voorkomen. Het was daarmee wel een kwestie van goed opletten, waar de drie kleintjes zich bewogen. We hebben in totaal een half uur gekeken en genoten van het uitzicht, waarna we de wandeling terug aanvaarden. Terug naar beneden, terug naar Ödarp!” Nadat ze alle zes veilig en wel weer beneden waren gekomen, stapten ze in de auto´s en reden ze de korte route naar ons huis.

Daar namen we allemaal even iets te drinken, terwijl mij de verhalen werden verteld over de hoge berg en het uitzicht. Toen wilde Daan opnieuw hout halen, vanzelfsprekend met de grasmaaier en aanhanger. Het was hem namelijk zelf al opgevallen, dat de voorraad in de bak in de stookruimte inmiddels alweer flink was gedaald. “Opa, we moeten ook weer houtjes halen!” Wat is het toch ontzettend leuk, om dat samen met je kleinkinderen te doen. Zoiets eenvoudigs als hout halen met een karretje achter de zitmaaier. Hierna werd de speurtocht in de tuin gedaan met Daan en Merle. Merle liep met papa Gert van links naar rechts door de tuin en vond alle gefotografeerde objecten. Zelf liep ik net zo kriskras door de tuin met Daan. Deze speurtocht was gelijk aan die van binnen: ik had detailfoto´s van hoekjes en attributen in de tuin gemaakt, die Merle en Daan konden opzoeken. Dat lukte allemaal prima. Soms met een klein beetje hulp van degene die meeliep… Moet kunnen!

Ze hadden alles binnen een redelijke tijd gevonden. Gelukkig maar, want het weer werd slechter. De temperatuur daalde en de luchtvochtigheid steeg: er vielen al kleine druppeltjes regen. Nog snel werd er een potje gevoetbald. Daar had Daan al een poosje op gehoopt. Opa ging in doel, Daan was de échte voetballer, Gert de scheidsrechter en Merle de trainer. Hoeveel doelpunten gescoord werden? Op enig moment was ik de tel kwijt… Jelte vermaakte zich intussen in de kamer met de grote brandweerauto. Die hadden we een paar weken geleden bij toeval op een loppis gezien. Heiko was meteen “verliefd” en daarom ging die mee naar huis. Juist met het oog op de komst van deze drie kleinkinderen. Jelte was er in de kamer en in de keuken overal brandjes mee aan het blussen en hij redde menig poesje uit bomen… Tof hoor, om te zien hoe hij daarmee kan spelen en zijn fantasie de vrije loop kan laten gaan. Een hoop plezier voor slechts acht euro.

Aan het begin van de avond hebben we met z´n allen pannenkoeken gegeten. De eersten waren voor de kids en hun papa en mama. Nadat de buikjes van de kleintjes bijna vol waren, nam Elise het stokje bij het elektrisch fornuis over, om voor ons een paar pannenkoeken te bakken. De pannenkoeken werden onder andere belegd met bruine suiker en stroop. We hadden er zelfs een paar gemaakt met appel en spek. Ze lustten wel pannenkoeken uit Zweden met echte Nederlandse bruine suiker en stroop! Intussen was het al half zeven geworden en tijd voor de kinderen om zich klaar te maken voor hun bedjes. Toen ze weg waren kwam na een poosje Ebba weer tevoorschijn. Die vindt bezoek überhaupt niet leuk en van die drie kleine “druktemakertjes” al helemaal niet. Ze had een poosje onder de bank gelegen en op enig moment was ze naar buiten gevlucht. Eenmaal weer binnen kreeg zij de nodige aandacht. Voor elk wat wils!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.