Moeilijk afscheid…
Definitief afscheid nemen van onze Åtta. We lopen samen naar zijn laatste rustplaats. Op zijn rots. “We laten je nu achter. Toch zul je altijd bij ons zijn… Dag, lieve Åtta, bedankt voor jouw vriendschap en liefde…”
Pantro in de kast
Terwijl we bezig zijn de auto en aanhanger weer in te pakken (voor de een na laatste keer) hoor ik in de verte, dat er geschoten wordt. Je raadt het al: Pantro in paniek. De arme ziel weet niet meer waar hij heen kan om bescherming te voelen, want het huis is uiteindelijk leeg. Hij kan niet meer achter de bank, onder de keuken- of eetkamertafel, tussen de gordijnen… Laat nou de deur van de kledingkast op een kiertje staan……
Pantro plassen in… wc-pot?
Soms heeft Pantro toch nog wel een beetje moeite met het vinden van “zijn” plaatsje. Ook niet zo verwonderlijk als je bedenkt, dat hij een kleedje heeft in de kamer, in de hal, in de keuken en op de veranda. Te veel van het goede. Hij wordt er onrustig en onzeker van. Foei, Joke. Hier had je toch eerder en beter aan moeten denken. Daarom alle kleden weggelegd en op zoek naar dát plaatsje waar hij het liefs en het…
Pantro went!
Niet alleen voor ons is het een “spannende” tijd. Zeer zeker ook voor onze trouwe viervoeter en vriend, Pantro. Elke morgen is hij weer een beetje zenuwachtig. Wanneer Heiko en ik weer dozen inpakken en ze naar de auto of aanhanger brengen, begint hij nerveus met ons mee te lopen. Hoe vaak we ook van en naar de auto moeten: hij loopt mee. Tenzij de kofferbak open staat, want dan is hij er als de kippen bij. Meteen springt hij…
Pantro nieuwe mand!
Je zou haast denken, dat we Pantro de laatste tijd hebben “verwaarloosd”. Maar niets in minder waar hoor! Bij alles wat we hebben beleefd was onze trouwe viervoeter aanwezig. Zelfs toen we Åtta hebben begraven. Hij stond toen immers stijf tegen me aangedrukt. Alsof hij mij wou troosten… Maar ook tijdens alle activiteiten, die we met Sietse hebben beleefd. Getuige hiervan is de bovenste foto. We waren toen samen in Ingatorp en daar vond Pantro het ook fantastisch. Vooral het…
Åtta niet vergeten
Elke dag denken we nog geregeld aan onze Åtta. Onze kleine kater, die op maandag 7 augustus 2017 kwam te overlijden. Als we langs de oprit lopen zien we hem in gedachten daar lopen of liggen in het gras. Hij zou met ons mee lopen, als we in de tuin bezig gingen. Of hij zou zich precies voor onze voeten laten vallen, ten teken dat hij aandacht wou. Het liefst wou hij dan uiteraard geaaid worden. Dat hoefde niet…
Pantro weer ophalen!
Dinsdagochtend worden we wakker, na een heerlijke nachtrust op ons eigen bed. Dat is wel even anders dan de nachtjes in de blokhut van het Scandinavisch dorp in Eelderwolde. We nemen de tijd en doen het rustig aan met het ontbijt en daarna de koffie. Tegen half tien rijden we dan toch richting Korsberga. We kunnen niet langer wachten om Pantro op te halen. Naar het dierenpension, waar we hem hebben achtergelaten, voordat we naar Nederland reden. Via Vetlanda naar Korsberga…
Pantro naar pension…
Vanochtend rond tien uur waren we in Erikstorp. Bij het pension, waar Pantro de komende dagen gaat logeren. Het is van Nederlanders. Een paar jaar geleden kwamen we daar bij toeval langs en gingen hun “Western-winkeltje” naar binnen. Even aan de praat gekomen en toen vertelde de eigenaar, dat ze ook een pension hadden. Onthouden en er vandaag voor de eerste keer gebruik van gemaakt. Het zag er allemaal heel netjes uit. Pantro kreeg een eigen hokje, zijn eigen deken…
Natuur is hard!
Het is nog maar een aantal dagen geleden, dat we Åtta hebben moeten begraven. En nu is het al “anders” in de tuin. Niet alleen door zijn afwezigheid. En toch ook wel. Uiteraard kijk je nog vaak naar die plekjes, waar Åtta het liefste lag, het meeste liep of gewoon vaak was. Even in gedachten ben je dan weer bij hem. Dat is de ene kant van zijn afwezigheid. De andere kant is, dat er weer meer vogeltjes in de…
Onze stemming “in de lucht”
Onderweg naar huis spraken we gisteravond nog over het noodlot dat onze kleine, dappere Åtta heeft getroffen. Je vraagt je steeds af, hoe het heeft kunnen gebeuren. Vanzelfsprekend zul je nooit te weten komen wat er precies is gebeurt. Misschien maar beter. Zijn kort leventje is over en daar moeten wij weer verder mee. Hoe zwaar ook. Hoe verdrietig ook. Het is triest, dat tevens het leven van dit jonge katertje zo vroeg beëindigd moest worden. Hij zou op 3…
Åtta begraven op “zijn rots”
Nadat Heiko thuiskwam hebben we een mooie plek opgezocht, waar onze Åtta zal worden begraven. Het was meteen duidelijk, dat dat op “zijn rots” zou worden. ’s Ochtends zat hij daar in het zonnetje. Als we met de auto thuiskwamen kwam hij daarvandaan ons te begroeten. Als Pantro daar in de buurt liep, kwam hij zijn grote broer om aandacht te vragen. ’s Middags lag hij daar vaak in het mos te slapen. Het was “zijn rots”. Wie had dat gedacht,…
Åtta is overleden…
Gisteravond had Åtta het te druk met andere dingen en wou hij niet naar binnen om lekker in zijn mandje te slapen. Zelfs snoepjes konden hem niet overhalen. Ik hoorde hem nog met een flinke snelheid de boom in klimmen, om even later nog door miauwen op mij te reageren. Achteraf is dat het laatste wat ik van hem heb gehoord. Want vanmorgen kwam hij niet, zoals andere ochtenden, meteen binnen toen we hem riepen. Heiko ging aan het werk…
Witte poeder
Wie kent ze niet: Maya de Bij, de eekhoorns Knabbel en Babbel, Zoef Zoef de Haas of Bor de Wolf. De laatste twee uit Fabeltjeskrant. Van héél veel jaren geleden. Daarin zat ook Truus de Mier. Die was altijd heel druk, als ik me het goed herinner. En ze heeft hier ook niet stilgelegen hoor! Truus heeft voor héél veel nakomelingen gezorgd. Uiteraard zijn die óók weer heel actief geweest in het voortplanten. Complete getto’s met mieren. Sommigen wonen ondergronds en anderen maken er…
Héél veel “uitvliegers”!
Onlangs waren het de jongen van de svartvit flugsnappare (volgens mij de vorige keer verkeerd geschreven – met een ü…), toen de kleine koolmeesjes: ze vlogen allemaal uit. Weg uit het nestje, weg bij moeders vandaan. De grote wijde wereld in. Dat was niet alles wat weg vloog! We zaten buiten met een kop koffie en een van ons twee keek omhoog, tegen de onderkant van de overkapping van de veranda. Het leek of het had gehageld. Allemaal kleine zwarte vlekjes op de…
Vos langs de weg
Dat krijg je er nu van: onduidelijke foto’s! Ga ik eens weg zonder dat ik een fotocamera meeneem en dan gebeurt er dit! We zien een vosje aan de kant van de weg lopen. Op een, onlangs gemaaid, stuk land. Ze valt meteen op door haar roodachtige kleur. En denk maar niet dat zij angstig was hoor. Helemaal niet. Ze keek even om zich heen en bleef zelfs een poosje in de richting van de auto kijken. Deed een paar stappen…