Geen widgets gevonden in de zijbalk

Wat hebben Marco en Viviën het hier de afgelopen dagen getroffen met het weer! Nagenoeg alle dagen was het zonnig en konden lekkere temperaturen genoteerd worden. Behalve dan die ene nacht met vijf in de min, maar daar hebben ze totaal geen last van gehad. Vandaag was het weer wederom prima! Zoals het ons zo vaak vergaat, was het bezoek weer veel sneller voorbij, dan dat je zou willen. Je kijkt er tijden naar uit en dan is het zó maar weer over! Marco en Viviën hadden vandaag met vrienden afgesproken in de buurt van Mora, op ongeveer zes uur rijden van ons. Dat is zonder pauzes, waarmee het uiteindelijk nog langer rijden is. Daar gaan ze met z´n zessen een weekje logeren in een stuga. Daarna gaan ze nog noordelijker, om uiteindelijk aan het eind van deze maand weer thuis te zijn.

Dat je vanwege een dergelijke lange reis niet te laat wilt vertrekken snapten we volledig. Daarom waren ze al op tijd hun spulletjes aan het inpakken. Als laatste ging de tent in de auto, nadat die netjes was opgevouwen. “Maar wat is dat?” Toen Heiko en Marco eergisteren in ons bosje een aantal bomen verwerkten tot blokken werden de sneeuwstokken opgehaald. De rode stokken die nog rechtop stonden nam hij zogezegd mee en hij liet de omgevallen exemplaren liggen. De beide heren vonden twee stokken bij ons in de buurt in de berm. Die vond Viviën erg interessant en ze wilde ze wel meenemen. “Maar waar moeten ze dan liggen?” vroeg Marco zich af. Nou, ze liggen keurig achterin en gaan daarmee wel naar Emmer-Compascuum!

Ondanks het feit, dat er druk werd opgeruimd en gepakt was ik even naar ze toegelopen. Meteen had ik ook even gekeken naar de kikkerdril. Er lag daadwerkelijk weer een deel iets te dicht aan de wal en werd droog. Direct maar verder het water in gedrukt. Opnieuw had het water zich verder teruggetrokken. Nu zelfs al zo ver, dat de inmiddels her en der bloeiende gewone dotterbloemen al bijna droge voeten kregen! Het gras in de vijver is overigens behoorlijk aan het groeien. Zie je het verschil in twee weken? Nog even en de blaadjes worden zo lang, dat ze uiteindelijk weer gaan hangen.

Nadat ze alles in de auto hadden gepakt was er nog slechts een, in verhouding, kort momentje voor een laatste kopje koffie en thee in Ödarp. Met z´n drietjes, want Heiko was vanochtend al om half zeven naar Tranås gegaan, aan het werk. Daar hadden Marco en Viviën dan ook gisteravond al “Tot ziens!” tegen gezegd. Toen ik vroeg, of ze tegen de lange reis aanzagen kreeg ik het antwoord van Marco: “Van het autorijden in Zweden word je niet moe. Het is namelijk veel rustiger op de weg en je hebt tijdens het rijden dan ook voldoende tijd, om rustig om je heen te kijken.” Daarbij komt dat Marco autorijden helemaal niet vervelend vindt. En toen was het “ineens” tijd… Ze gingen echt weg…

Meteen nadat ze wegreden voelde je de leegte en de stilte. Want wat hebben we het gezellig gehad met deze twee mensen uit de provincie Drenthe. Hij was in eerste instantie een collega van Heiko bij Monuta, maar inmiddels kunnen we Marco en Viviën wel onze vrienden noemen. Ze hebben ons beloofd, dat ze nog een keer terug komen ook! Ik zou haast zeggen “Dat moet ook wel”, want we hebben hen in deze paar dagenlang niet alles van onze omgeving kunnen laten zien. Om nog maar te zwijgen over het feit, dat we niet zijn uitgesproken… Fijne vakantie nog in Zweden, Marco en Viviën “och vi ses”!

Heiko zijn baas was hem dankbaar voor het feit, dat hij bij uitzondering op deze vrijdag ook kon werken. Werk genoeg! Heiko begon de werkdag om zeven uur, op dezelfde plaats waar hij gisteren ook bezig was geweest. Gisteren bij de hoofdingang van het nieuwe bedrijfspand, nu aan een zijkant van datzelfde gebouw. Aan die kant van het gebouw was vorig jaar al het een en ander aangeplant en daar was bij de worteltjes van het geplante eveneens grote behoefte aan water. Ook moest er het een en ander hersteld worden. Nadat de bomen waren gepoot, was er een elektricien geweest die lampen in de grond had geplaatst en een kabel had ingegraven. De houtsnippers waren daardoor onder het zand verdwenen. Daar werden nieuwe houtsnippers gelegd. Op die plek was Heiko al met al ongeveer 2,5 uur bezig.

We hebben overigens nog meer ontdekt! Eigenlijk Marco, want die heeft achterhaald wat voor soort boom onze “onkruidboom” eigenlijk is. Via een appje op zijn mobiele telefoon. Het is een boswilg! Daarmee komt direct een einde aan zijn naam van “de onkruidboom”. De boswilg is met name populair als lentebode. Behalve dat de boswilg veel in tuinen voorkomt, kan hij ook vrij in de natuur worden gevonden, bijvoorbeeld aan bosranden. Deze struik of kleine boom is (gelukkig) niet heel veeleisend in de verzorging. De boswilg kan 9 tot 10 meter hoog worden en een kroonbreedte bereiken van maximaal 7 meter. Daarbij kan de boom per jaar maximaal 70 centimeter omhoogschieten. Ehhh… Staat die bij ons dan wellicht een beetje te dicht bij het huis? Snoeien kan altijd nog. We weten in ieder geval dat we een boswilg hebben!

Nadat Heiko alle planten bewaterd had en frukost had gehad werd hij door Kenth naar een klant gereden, waar om tien uur een graafmachine kwam. Er moesten een aantal dikke wortels uit de grond getrokken worden. De eigenaar had hele grote struiken en een paar bomen afgezaagd en alle takken afgevoerd naar de stort. De graafmachine mocht datgene weghalen wat onder het maaiveld zat. Dat zou met de schep onbegonnen werk zijn geweest. Die graafmachine had er gelukkig geen enkele moeite mee! Achter het huis werden de wortels van een hele brede rij seringenbossen weggehaald. Daar worden later nieuwe seringenstekken gepoot, maar dan alles van hetzelfde soort en in eenzelfde kleur. Seringenbossen verspreiden zich heel snel via hun wortels die onder de grond overal naar toe groeien. In Heiko zijn ogen is het erger dan onkruid. De nieuwe loten komen echt overal op. Heiko was erbij om met de schep een aantal dingen uit te graven, waar de graafmachine niet bij kon komen. Zoals vlak bij de muur van de woning en de garage. Tegen half een was de graafmachine klaar en had Heiko ook het een en ander met de schep weggewerkt.

Toen de graafmachine weg was, was het voor Heiko tijd voor de lunch met collega´s op de zaak. Tegelijkertijd liep Heiko even door de net ingerichte “winkel”, in het nieuwe bedrijfspand van Örtengren. Voor mij maakte hij een aantal foto´s, zodat ik het ook kon zien. Ik moet zeggen, dat het er allemaal best wel fraai uitziet. Leuk aangekleed met allerlei kastjes en stenen. Niet het standaard, geijkte, maar gewoon gezellig! Volgende week zaterdag is de officiële opening. We zijn beide uitgenodigd, om bij deze opening aanwezig te zijn en dan kan ik het misschien met eigen ogen zien. Eerlijk is eerlijk: tot zover valt het me niet tegen van Örtengren!

Na de middag volgden nog twee werkadresjes van Heiko. Bij een oudere dame werden 18 lavendelplantjes in de voortuin gepoot. Daar waar hij eerder twee stenen op elkaar had gelegd en waar een plantenbak was ontstaan. Eerst vulde hij de bak met zand. Op verzoek van de klant werd er vervolgens antiworteldoek opgelegd en tenslotte werden de lavendelplantjes erin gepoot. Het geheel werd daarna afgedekt met een heel dun laagje zwarte grond. De klant zorgde vervolgens zelf voor het water geven van de aanplant. Dat moest snel gebeuren, want het was ontzettend warm en droog op die plek. De worteltjes zouden daardoor erg snel kunnen verdrogen, waarna de planten meteen dood gaan. De laatste klus voor vandaag was bij een appartementencomplex, waar nog een paar kleine fruitboompjes gesnoeid werden. De dag was omgevlogen, mede vanwege het prachtige weer. De temperatuur was gestegen tussen de 17 en 18 graden en de wind was helemaal gaan liggen: het was heerlijk buiten!

Nou moe! Ik sta een “beetje boele” versteld van mezelf. Wat ben ik goed met de planten sanseveria en de anthurium, want opnieuw bloeit een van de vele sanseveria´s en in de anthurium bloeien nu al drie bloemen! Ben ik dan toch niet zo´n slecht “bloemenvrouwtje” als ik altijd gedacht had? Eerlijkheidshalve geef ik direct toe, dat het meer geluk dan wijsheid is. Staan deze planten toevallig ieders op de juiste plek? Ik juich nog niet te vroeg, want de zomer komt eraan en ik weet niet of ze het dan nog net zo naar hun zin hebben, zo in de felle zon. Terwijl ik uit het raam kijk zie ik de lege plek, waar tot vanochtend de tent van onze vrienden stond: “Camping Leugs” is weer leeg…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.