Geen widgets gevonden in de zijbalk

Vanochtend reden we samen naar Tranås. Ik wilde graag een paar witte hemdjes hebben. Laatst had ik een wasmachine gedraaid met daarin mijn witte hemdjes. Wat ik niet had gezien had was dat Heiko al een rood T-shirt in de wasmachine had gedaan. Nadat de wasmachine klaar was en ik de was op de waslijn wilde hangen, ontdekte ik de hemdjes: ze waren allemaal roze… We reden samen, omdat Heiko langs het kantoor van Länsförsäkringar wilde gaan met de nieuwe polis. Daarover had hij een paar vragen. Dat kantoor is tegenover de winkels, waar ik graag kom: Lindex en KappAhl. Terwijl hij uitleg kreeg over de polis van onze “huisverzekering” en al zijn vragen werden beantwoord, slaagde ik bij Lindex. Daarna liep ik nog even naar een andere kledingwinkel in dezelfde hoofdstraat en zocht en vond een blauwe capribroek. Eigenlijk zocht ik een donkere capri spijkerbroek, maar het werd een “gewone” broek. Die zat dan wel supergoed. Geslaagd!

Nagenoeg tegelijkertijd waren we terug bij de auto en reden we naar de winkel “Fyndlagret” aan de andere kant van de spoorlijn. Die spoorlijn deelt Tranås in tweeën en er zijn slechts twee tunnels, om met de auto aan de andere kant van de stad te komen. Bij de winkel van Fyndlagret kochten we een paar dingetjes, waarna we de thuisreis weer zouden aanvaarden. Precies op het moment, dat we weer reden belde Kenth. De verbinding was echter heel slecht. Omdat we toch vlakbij waren, stelde ik voor om er even langs te rijden. Zogezegd, zo gedaan. Waarschijnlijk had hij ook wel een kopje koffie voor ons…

Het was druk bij zijn tuincentrum. Vele klanten liepen er rond, evenals personeel. Terwijl Heiko gisteren afscheid had genomen, was hij er nu alweer en trof hij opnieuw een aantal inmiddels “ex-collega´s”. Ik kreeg op mijn beurt de kans, om eindelijk eens de man die ze “Lippe” noemen te ontmoeten. Heiko had het al vaak over hem gehad. We spraken met Kenth en ineens nam hij ons mee naar de koelcel. Even een “zomerpresentje” van Kenth voor ons! Hij pakte een kartonnen doos en vulde die in de koelcel met een bakje aardbeien, een bakje frambozen, een bundeltje rode en witte uitjes, een bundeltje wortels, een grote handvol suikererwten en een plastic zakje vol met zelfgemaakte zure bommen. Wow! Wat geweldig! “Dankjewel, Kenth!”

Terwijl ik nog een leuke plant uitzocht voor bij de achterdeur, liet Kenth Heiko het laatste segment van de grote garage zien. Daar was Lippe druk bezig om alles eruit te halen. De ruimte wordt straks verhuurd aan iemand en dan moet die uiteindelijk wel leeg zijn. Daarin zat een was-cabine voor het wassen van grote touringcarbussen. Alles was er inmiddels uit gesloopt en heel veel spullen waren naar de oud-ijzerboer gebracht. Nadat ze terug waren had ik mijn keuze gemaakt en reden we na het afrekenen van die ene plant, terug naar Ödarp. Maar niet voordat we een afspraak maakten voor een bezoekje aan ons. Zondag 16 juli aanstaande is het de bedoeling, dat ze ´s middags bij ons komen om te grillen. Kenth met zijn vriendin Marie en Kenth zijn zoon Elias. Nu maar hopen, dat het die dag mooi weer is, zodat we daadwerkelijk buiten kunnen grillen. We bezegelden de afspraak met een stevige handdruk!

Na terugkomst hadden we nog net de tijd, om de boodschappen op te ruimen, koffie te maken en van alles klaar te zetten voor de fika met onze buurtjes uit Västorp. Ik had de, gisteren gebakken, rabarbertaart klaarstaan, met daarbij een aantal verschillende soorten koekjes. Geserveerd met slagroom en hallonsylt, frambozenjam. Deze keer kwamen onze oud-huisarts Lennart en zijn vrouw Irene. Zij is een paar keer geopereerd aan haar mond in verband met kanker. In verband daarmee hadden we steeds contact gehouden via sms. In haar laatste reactie gaf ze aan, dat ze ons iets wilden vertellen en dat het wellicht goed zou zijn om binnenkort iets af te spreken. Helemaal goed!

Tegen half drie zagen we ze samen aan komen wandelen. Later hoorden we dat Irene inmiddels 78 jaar oud is en Lennart ruim 76 jaar is. Hij werkt nog steeds af en toe (buiten de zomers om) bij de vårdcentral in Aneby, die hij samen met een paar collega´s ooit heeft opgezet in Aneby. Irene was lerares Zweeds op een basisschool en heeft dan ook een paar buurmannen en -vrouwen in de klas gehad. Bij binnenkomst overhandigde Lennart ons een vrolijk gekleurd boeketje met veldbloemen.
Hartstikke leuk en ik zette ze dan ook meteen op een vaasje!

We namen plaats op de veranda, waar het aangenaam vertoeven was. Na het eerste kopje koffie kwam “de boodschap” eruit. Ze hadden een huis gekocht op ongeveer 60 kilometer ten zuiden van Stockholm! Ze hebben 43 jaar in het oude, maar zeer fijntjes omgebouwde, schoolgebouw in Västorp gewoond en vonden het nu tijd om zich te settelen. Om “te gaan genieten van onze laatste levensjaren” zoals Irene dat zei. Het gekochte, moderne, huis staat in het plaatsje Trosa. Of eigenlijk iets ten zuiden daarvan, op een eiland dat Öbolandet heet en grenst aan de Oostzee. Als ik Öbolandet vrij mag vertalen zou het iets zijn van “eilandwonen op het land”. Grappig! Daar woonde ook Lennarts broer en zijn vrouw, totdat zijn broer vorig jaar plotseling overleed. Ze kennen de omgeving daardoor goed en besloten om daar samen verder oud te worden.

Voor de verhuizing nemen ze een jaar de tijd. Langzamerhand gaan ze het huis in Västorp leeg maken. In de 43 jaar dat ze er wonen hebben ze erg veel spullen verzamelend en nu moet daar rigoureus doorheen gegaan worden om te ont-spullen. De eerste discussie om boeken die wel of niet weg konden, waren al achter de rug. Toen Irene dat zei, kon ze een glimlach niet onderdrukken.

Dit betekent dat het grote huis, het oude schoolgebouw, over ongeveer een jaar te koop zal komen te staan en dat we afscheid moeten nemen van onze aardige buren. Heel jammer, want na zes jaar hadden we inmiddels een heel leuk contact met ze opgebouwd. We zagen elkaar misschien niet zo heel vaak, maar het vertrouwen en de waardering over en weer was in die jaren langzamerhand wel “steviger” geworden.

Behalve het veldboeketje hadden ze nog een paar presentjes voor ons meegenomen. Ze waren daarvoor naar Eksjö geweest, naar het museum en hadden daar een paar dingetjes voor ons gekocht. Een fraai geborduurde handdoek, een pakje servetten en een schoonmaakdoekje met tekst. “Heel erg lief. Dankjewel, lieve Lennart en Irene!”

Nadat de buurtjes weer weg waren pootte Heiko de plant in een grote bloempot en zette die bij de achterdeur neer. Onder de afgezaagde plak boomstam, in de vorm van een kop van een eland. Ik vond dat een kaal hoekje en als gasten bij ons komen, de auto achter het huis parkeren, komen ze daar langs lopen. Het spoorbielzentrappetje op en daarna naar de keukendeur. Met deze plant ziet er in ieder geval een stuk vrolijker uit. En gastvrijer!

Als je Tranås binnenrijdt, zie je in de berm dit bord staan. Het zegt iets over het parkeren. Er staat dat “Alla dagar”, alle dagen van de week, tussen 00:00 uur en 16:00 uur slecht aan één kant van de weg mag worden geparkeerd. Voor de andere kant geldt dan een parkeerverbod. Maar waar mag je nou wanneer dan met je auto staan? Om het een beetje ingewikkeld te maken, mag je op de even dagen tussen middernacht en vier uur aan de kant van de straat staan, waar de oneven huisnummers zijn. En op de oneven dagen moet de auto aan de kant van de even huisnummers staan. Logisch toch? Kijk dus goed op de kalender voordat je je auto ergens neerzet. Is het vandaag de zevende juli? Parkeer je auto dan aan de straatkant met de even huisnummers! En wees erg alert: er wordt elke dag veelvuldig gecontroleerd. Voordat je er erg in hebt heb je een bekeuring voor foutparkeren. Oh ja! Tussen vier uur ´s middags en middernacht mag de auto aan beide kanten van de weg staan. Dat is de tijd, waartussen je de auto van links naar rechts kunt verplaatsen. Zo wordt lang parkeren tegengegaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.